Honden maken tegenwoordig echt onderdeel uit van het gezin. Ze leven met ons in huis, we doen allerlei sporten met onze honden en als hulp hond vervullen ze nuttige taken voor mensen met allerlei ziekten en beperkingen. Ook worden onze honden steeds ouder door betere voeding, verzorging en diergeneeskundige mogelijkheden. Een hond van 12 jaar of ouder is geen uitzondering meer. Je hebt zo’n hond dan wel 12 jaar om je heen gehad en verzorgd. De emotionele band is daardoor ook veel sterker, dan vroeger. Als je maatje overlijdt hakt dat er emotioneel in. Dit geldt niet alleen voor jou en je gezin, maar ook voor de andere dieren in huis.
Goed afscheid nemen is belangrijk
Als de hond eenmaal overleden is moeten alle gezinsleden, inclusief de andere dieren in huis, de gelegenheid krijgen om afscheid te nemen van het overleden dier. Vaak is het prettig om de hond in zijn/haar eigen mandje op een centrale plek in de woonkamer neer te zetten. Iedereen kan dan zelf, op zijn eigen moment en op zijn eigen manier afscheid nemen.
Voor kleine kinderen, jonger dan 7 jaar, is het woord “dood” niet per se duidelijk. Het is dan ook belangrijk om het kind goed uit te leggen dat “dood” betekent dat het dier nooit meer levend wordt. Dat je nooit meer met het dier kan spelen of knuffelen als het dier eenmaal weg is. Er zijn verschillende boekjes voor kinderen over dit onderwerp, die kunnen helpen bij het bespreken van het overlijden van een huisdier. Samen een fotoboekje van het dier maken, om samen in te kijken en aan het dier te denken, kan heel fijn zijn om te doen.
Als je het dier zelf kunt begraven is dat voor kinderen het duidelijkst. Ze weten waar het dier is en kunnen ook naar het grafje gaan als ze daar behoefte aan hebben. Ook kunnen ze dingetjes maken voor het dier, die mee kunnen in het grafje. Tegenwoordig zijn er hele mooie producten (o.a. de begraafbox en de begraafcocon) om je dier in te begraven of mee te nemen vanaf de dierenartsenpraktijk.
Andere huisdieren en afscheid nemen
Voor andere huisdieren is het cruciaal dat zij het overleden huisdier nog kunnen zien. Gebeurt dit niet, soms is het door omstandigheden niet mogelijk, dan blijven dieren vaak lang zoeken naar het overleden dier. Terwijl als ze het overleden dier wel gezien hebben, het duidelijk is dat het dier niet meer leeft.
Hoe een dier afscheid neemt is heel verschillend. Sommige dieren kijken even om het hoekje van de deur en weten dan genoeg. Andere dieren gaan echt naar het overleden dier toe, ruiken eraan en proberen soms het dier te bewegen. Er zijn ook dieren die echt gaan “waken” bij het overleden dier. En tot slot zijn er dieren die er helemaal niets van willen weten. U moet dan ook niets forceren. Geef ieder dier de kans om naar het overleden dier toe te gaan, maar als ze niet willen, is dat ook goed.
Verdriet na het overlijden
Na het overlijden van een dier kan het zijn dat u langere tijd verdrietig bent en dat u het dier mist. Ook kan het zijn dat u denkt dat het dier er nog is of dat u het ziet lopen. Dat is heel normaal. In deze fase van rouw is het belangrijk dat u het verdriet kunt uiten en met anderen kunt delen. Iedereen die ooit een huisdier heeft verloren, zal uw gevoelens begrijpen en met u mee leven. Mensen zonder huisdieren begrijpen het helaas niet altijd. Als het verdriet zo groot is dat het u belemmert in uw dagelijks functioneren kan het zinvol zijn om professionele hulp te zoeken.
Ook huisdieren kunnen langere tijd verdrietig zijn over het verlies van een ander huisdier, met name als ze een goede band hadden met elkaar. Ik herinner me het geval van een hond die zijn maatje was verloren en van ellende aan zichzelf begon te bijten. Met het homeopathische middel Ignatia heb ik deze hond heel goed kunnen helpen. Naast Ignatia zijn er in de homeopathie nog twee andere bekende “verdriet” middelen: Natrium muriaticum en Phosphoricum acidum. Afhankelijk van het gedrag van het dier kan een keuze gemaakt worden uit de verschillende homeopathische verdriet middelen.
Als dieren wat minder goed met elkaar “bevriend” waren kan het ook een “opluchting” zijn voor het achtergebleven dier. In een hondenroedel zie je vaak een verschuiving van de taken/rollen. Vooral als de overleden hond de “leider” was. Honden moeten dan weer even hun plekje vinden in de roedel.
Bron: artikel van Doggo.nl ©